Bron: Dagblad de Limburger
Maastricht - Nieuw overleg over het Maastrichtse plan-CoffeeCorner is onvermijdelijk geworden na forse kritiek van de voorzieningenrechter op de voorbereiding en uitwerking van de voorgenomen plaatsing van acht koffieshops uit het centrum van de stad naar drie locaties in de buitengebieden.
Maastricht moet veel beter motiveren wat het wil en waarom, meer en betrouwbare gegevens verstrekken over verwachte bezoekersaantallen en verkeersgevolgen en aangeven wat straks wordt gedaan aan het voorkomen en bestrijden van overlast.
In een zaak die was aangespannen door Eijsden, Voeren, Vise en twee ondernemers, erkent de rechter de belangen van de (deels buitenlandse) buurgemeenten en de bedrijven, ook al blijft Maastricht bij de uitvoering van CoffeeCorner binnen de eigen gebiedsgrenzen. Hij vraagt bovendien betere uitleg over de gekozen tijdelijke locatie aan de Oosterweg ' met het oog op de dagelijks passerende schoolkinderen'.
In het gisteren vrijgegeven vonnis wordt vrijwel geen spaan heel gelaten van de door Maastricht uitgezette marsroute om de overlast van drugstoerisme in het centrum te verminderen door koffieshops daar weg te halen en een plek te gunnen waar minder mensen last van ze hebben. Alle bezwaren die advocaat Jan Stoop van Eijsden en twee ondernemers twee weken geleden inbrachten, zijn door de rechter gehonoreerd.
Op 26 februari begon Stoop zijn betoog met ' haastige spoed is zelden goed'. Hij werd daarin helemaal bevestigd door de voorzieningenrechter, die Maastricht niet alleen onzorgvuldigheden verwijt, maar ook dat het stadsbestuur cruciale informatie niet kan overleggen. Stoop constateert dat Maastricht na alle ophef over het plan CoffeeCorner z'o slecht voorbereid naar de rechtszaal kwam, "dat het wachten was op de rechter die er gehakt van zou maken. De haast waarmee het plan is gepresenteerd zie je terug in het vonnis en de motivatie".
Stoop, Eijsden, Voeren, koffieshopwoordvoerder Marc Josemans en Maastrichts burgemeester Gerd Leers zitten na lezing van het rechterlijk oordeel op dezelfde lijf: alle partijen moeten snel opnieuw aan tafel. Van de CoffeeCorners moeten met een beetje zorg keurige uitgiftepunten voor softdrugs te maken zijn: goed gecontroleerd en prima bereikbaar. Het probleem zit echter niet zozeer in de wiet, maar in de harddrugs waar een deel van de bezoekers ook voor komt.
Waar dealers en runners zich nu vaak ophouden in de nabije omgeving van de koffieshops, zijn ze ook te verwachten in de omgeving van de corners. En de vraag is gerechtvaardigd of het gevoel van onveiligheid en de echte onveiligheid in een buitengebied niet groter zullen zijn. De rechter is niet zeker van het antwoord en vraagt Maastricht om te motiveren dat de vestiging van een CoffeeCorner verantwoord is langs een weg waar dagelijks grote groepen schoolkinderen passeren. Ook moet duidelijk worden gemaakt wat de effecten zijn voor ondernemers in de omgeving.
Bij met name de Belgen loopt de irritatie over de CoffeeCorners zo hoog op, dat ze zelfs de plannen frustreren om van de Euregio een internationale proefregio te maken. Voor een gemeente die zich zo graag manifesteert als Europees, moet dat geen prettige gedachte zijn.
Het zit de stad op meer fronten tegen. Het eerder ondertekende Manifest van Maastricht voor een experiment met gereguleerde teelt en handel in softdrugs had al geen steun van het CDA. Nu beginnen ook de ondertekenaars van destijds hun keutel in te trekken.
Wel wordt vanuit de Tweede Kamer nu aangedrongen op een evaluatie van dertig jaar Nederlands softdrugsbeleid. Tegelijkertijd blijft Europa mopperen over de Nederlandse eigenzinnigheid. Het buitenland wil dat Den Haag zich aanpast aan de internationale mores. Daar wijst men juist weer op de voordelen van de vrijzinnige aanpak. Ondertussen zit maar weinig beweging in het dossier.
Leers heeft altijd onderkend dat het probleem van Maastricht in wezen een internationaal probleem is. De burgemeester hekelt zowel de hypocrisie van de Nederlandse aanpak (met zijn gedoogde voordeur en illegale achterdeur) als die van het buitenland, waar meestal de ogen wordt gesloten voor alles wat zich in de illegaliteit afspeelt.
De Haagse en Brusselse stroperigheid wekt zijn ergernis. Terecht. Vanuit irritatie dan maar kiezen voor een Maastrichtse Alleingang om de overlast te beperken, is echter onverstandig. Het kan, zo wordt steeds duidelijker, alleen maar uitlopen op en desillusie.